Kızımın Karne Heyecanı..

Peri okula ilk başladığındaki heyecanımın kat be katını yaşadım bugün..

Ne güzel birşeymiş çocuğunun karne heyecanını yaşamak.
Bu birinci sınıfın ilk döneminde öyle çalıştık ki..(ikimiz beraber..O çalıştı ben çalıştım.O okudu ben okudum.O yazdı ben yazdım..)
Bazen Ödevlerden bunaldık oturup ağladık..
Bazen öğretmenden süpriz hediye kaptık mutlu olduk..
Bazı sabah okula gitmemek için direndik bazı sabah koşa koşa okula gittik..
İşte bunların sonucunda güzel bir tatili hakettik..
Bu arada bu kadar çalışmanın sonucunda tüm beşleri toplayıp üzerine bir de başarı belgesi ekledik:))
Evlat karnesi de bir başka oluyormuş.Şimdi durup durup bakıyorum onlara.Mutlu oluyorum baktıkça..İnşallah  hep böyle başarılarla dolu bir eğitim hayatı olur diye dua ediyorum.
Karneleri aldığımızda ben kızımı tebrik ettim.Babası hem kızını hem beni.Sevindim ben de.
Neyse şimdi bolca gezme,çokça uyuma zamanı.

Evimize Konan Baykuş ve Karton Kafalar:)

Hani geçen bu yazımda bahsetmiştim, hani Çekiliş var demiştim ve bende şansımı denemek için katılmıştım ya işte o baykuşlardan biri de bana çıktı ve dün akşam üzeri gibi elime ulaştı.Hem de yanında güzel bir kalp ile.
Çok sevindik.. Peri çok beğendi:))
Sevgili İlkay 'a bir kez daha teşekkürler:))

 .......Kalp benim oldu,baykuş kızımın.Bir sürü renkli iplerim var belki bende böyle kalp örebilirim.
Geçen örülen toptan sonra bana bir heyecan geldi.Bakalım yapabilecek miyim?

Dün akşam Peri'nin ödevleri arasında bir de Kartondan Geometrik Şekiller Kullanılarak Oyuncaklar  Yapma diye bir ödev vardı.

 

Elimizde çok az renkli karton olunca bizde buradaki kafaları yaptık. 
Bizimkilerin adı Karton Kafalar.Yaparken çok eğlendik..

İp Hikayesi...

Geçenlerde bir ip beğenildi ve bere örmek üzere o ip alındı.
Hemencecik bere örüldü ve fakat bere içine hiç sinmedi.
İki günde ördüğü bereyi iki dakika bile sürmeden söküverdi.
Aslında bu huyunu hiç sevmese de kendine hakim olamıyor.Ördüğü kocaman bir battaniyeyi veya kazağı bile bir yerini beğenmezse sökebiliyor..
Harcanan emek ve zaman uçup gidiyor oysa.
Şimdi o iple hemen başka birşey örmeli.
Neyseki bu kez çok düşünmeden ne yapacağına karar verdi.
Ve işte bu topu ördü....Şimdi içi rahat.

Bu ilk amigurumi denememdi.Beni heveslendirdi:)

Kızımın dişi de çıkarmış...

Dün farkettik.Daha doğrusu Peri farketti.Alt dişinin arkasından bir diş patlamış.Ama daha hiç bir dişi dökülmedi.Ben telaşlandım tabi.Bugün hemen dişçimizden randevu alıp gittik.Fakat o hiç tasalanmaya gerek olmadığını,zamanı gelince öndeki dişlerin sallanıp döküleceğini,arkadan gelene hiç bir zararları olmadığını söyledi.Benim korkum yeni gelen dişin arkada çıktığı için uzayınca şekil bozukluğu oluşturup oluşturmayacağıydı ama doktor korkacak birşey olmadığını söyledi.İkna oldum mu?Hayır.Halbuki çok güvenirim ben Abdullah bey'e.Yirmi küsur senedir ona tedavi ettiririz dişlerimizi ama konu kızımın diş sağlığı olunca ikna olmadım.Yarın başka bir yere daha götürmeyi düşünüyorum.Bakalım o ne diyecek...

Geçen burada bahsettiğim pembe ipten başladığım halıyı bitirdim.Peri'nin odası için örmüştüm ama daha kullanmaya başlamadım.Bir ara fotoğraflayıp yayınlamak isterim.Araya bir de bu atkı ve bereyi sıkıştırdım. Şimdi ben örmeye başladım ya örerim de örerim... Deli gibi örerim yani.

Ördükçe de paylaşırım burada:))))

Ben,Kurabiyegiller ve Bay-kuş

Sevgili Annesinin Gülü'nde rastladım bu sayfaya.Hemen bir tık ve kısa bir gezinti yaptım.Kurabiyegiller bahsettiği kadar varmış Bahar'cığımın.Bundan sonra onunda sıkı takibindeyim..Ayrıca bu güzel baykuşlar çok şirin,çok güzel.. Bende kendim için katılmak istiyorum bu sefer,belki bana moral olur..kimbilir!?:)

Hayat Devam Ediyor...!?

Başımıza gelen o üzücü durumdan sonra hepimiz çok sarsıldık..Onunla ilgili herşeyin bir anda yok olup gitmesi bizi boşluğa düşürdü.
Ben çok üzüldüm,çok ağladım..
İçimde hissettiğim boşluğa ağladım,
Artık bizimle olamayacak ona ağladım,
Ömür boyu benimle gidecek sızıya ağladım,
Gelecekte hep bir şeyleri eksik yaşayacağım,ben o eksikliğe ağladım.
Bana söylenen teselli sözlerinin hiç birinin teselli vermemesine ağladım.
Ben canımın ,minik bebeğimin ardından çok ağladım.
Evet hiç kimsenin bebeğimle ilgili tesellisi beni avutmadı.Ama onların benim yanımda olması,benimle olması,acımı paylaştıklarını görmek ve hissetmek beni çok güçlendirdi.
Eşimin de benim de telefonumuz durmaksızın çaldı.Kapımızın zili 'de öyle.
İnsanın çevresinde omuzunu yaslayacağı kişilerin olmasını bilmek insana huzur veriyor.
Hepiniz iyi ki varsınız.İyi günümde zaten yanımda olan insanların böyle bir günde de benimle olduklarını görmek,defalarca görmek beni ayağa kaldırdı..
Hele canım annem ve sevgili eşim.Hastanede yattığım sürece bir dakika ellerini elimden ayırmadılar.Ben sancı çektim onlar iki katı çektiler.
İkinizi de çok seviyorum.Allah sizi benim başımdan eksik etmesin.
Ayrıca buradan mesajlarla bana destek olan arkadaşlarıma da çok teşekkür ederim.İyi ki sizlerde varsınız...

Annem ve eşimden ayrı benim biricik kızımda büyük bir olgunlukla karşıladı bu süreci.Peri'ye çok detaya girmeden anlatmaya çalıştım, o da anladı..
Öğretmeni benim durumumu sorduğunda "Aslında annemin karnında kardeşim yokmuş,annem çok su içmiş,doktorlar onu bebek sanmış" demiş.
Aslında işlerin benim anlattığım kadar basit olmadığını anlasa da hiç bir şey sormadı bir daha..Belki bir gün anlatırım ona ama şimdi küçücük haliyle böyle bilmesi daha iyi diye düşündüm...
Benim en büyük teselli kaynağım kızım.

Hep yaptığım gibi yine örerek oyalanmaya çalışacağım.Kızıma neler örerim şimdi ben kimbilir.

En büyük dinlenme yöntemimdir örmek.Çevremdeki herkes bunu bilir.Bir şeyler örerek kendimi daha iyi hissedeceğim diye düşünüyorum.
Aslında bunu sadece ben değil annemde düşündüğü için bana kocaman bir ip almış.
Peri'ye halı öreceğim ondan.

İşte böyle...
Hayat devam ediyor..!?