İlk adımlarına tanık olmak..

Hiç acelesi yoktu yürümek için..

İlk komandoların yaptığı eğitimler gibi dirsekleriyle götürdü kendisini.O hali öyle komik,öyle tatlıydı ki.

Ardından normal emekleme devri başladı.Bir o yana,bir bu yana yata yata..Hele babayı gördüyse,ona bir an önce gitme sevdasıyla tüm hızıyla.. ama emekleye emekleye.

İlk kez sıralamaya başladığında çok duygulanmıştım.Hem ablasının bebeklik halleri aklıma düştü,hemde ne bileyim..o anı yaşamak çok garip işte..emeklerken bir bakmışsın başka bir hal sergiliyor.Minik kuzun tutunup bir yerlere gidebiliyor..

Aslında bir aydan fazla süredir sinyallerini vermişti Defne yürüyeceğinin..Üç dört adım atıyordu mesela.. Ama bugün..
O gerçekten yürüdüğünde bizde bir mucizeye tanıklık ettik..Sihirli bir şey değmişti sanki üzerine..
Şükrettim bugüne..Yaradanın büyüklüğüne..